امروز دیگر کسی اشتباهات دولت را به پای نظام نمی نویسد

جمهوری اسلامی دارد به بلوغ می رسد. اگر یادتان باشد در زمان دولت هاشمی، هر اتفاقی می افتاد یا هر خرابکاری در سیستم دولتی می شد در نظر مردم، مقصر نظام جمهوری اسلامی بود. کسی سیاست های شخص آقای هاشمی را به پای دولت شخص آقای هاشمی نمی نوشت. در نظر عامه مردم این گونه بود که هاشمی و دولتش یعنی انقلاب و انقلاب یعنی هاشمی.
حتی اکثر حزب اللهی ها و بچه های بسیجی هم در اثر عدم بصیرت کافی همین تناظر یک به یک را برای هاشمی و انقلاب قائل بودند.وقتی دولت هاشمی سیاست های اقتصادی دیکته شده توسط بانک جهانی را اجرا می کرد و صریحا رئیس جمهور در خطبه های نماز جمعه از مانور تجمل و اشرافیت سخن می گفت و عملا انقلاب را به سمت استحاله ی از درون پیش می برد به جز تعداد اندکی از بسیجیان، سایرین این انحراف را متوجه نمیشدند و عامه مردم هم که اثرات این سیاست ها را در تورم 49 درصدی و زندگی رومره خود مشاهده می کردند همه چیز را پای نظام جمهوری اسلامی می گذاشتند.
همه اینها در حالتی است که رهبری مخالفت های آشکاری با این سیاست هایِ ازبیرون تزریق شده انجام می داده اند. البته  به دلیل وظایف سنگینی که  دولت بعد از جنگ و همه دولت ها بر عهده دارند حمایت های ویژه ای از دولت و شخص رئیس جمهور انجام می شده است.
اما اکنون با گذشت 34 سال از پیروزی انقلاب و رفت و آمد دولت های مختلف با گرایشات فکری متفاوت کسی دیگر خرابکاری ها و سیاست های دولت را به پای نظام نمی نویسد. اگر کارگاه های تولیدی دچار مشکل می شوند، اگر کشاورزی رونق خود را از دست می دهد، اگر تورم به مردم فشار می  آورد، اگر به سیاست های خارجی نقدی وارد باشد، اگر تیم ملی فوتبال نتیجه نمی گیرد، و اگرهای زیاد دیگر اتفاق بیفتد بستگی به مدیریت دولت و زیرمجموعه هایش دارد، نه رهبری و نظام. امروز برای همه اختلافات فکری و مدیریتی دولت های مختلف با رهبری کاملا مشخص است. گاهی بعضی دولت ها به تفکرات رهبری نزدیکتر بوده اند و گاهی فرسنگ ها فاصله داشته اند، مثل همین دولت جناب روحانی. چه در سیاست خارجی و چه در سیاست های داخلی.
اما آنچه نظام جمهوری اسلامی و مردم را به این بلوغ رسانده است برگزاری انتخابات های آزاد در طول این 34 سال است. دولت ها و مجلس ها بین طیف های مخلف  سیاسی کشور دست به دست شده اند و حتی گاهی اوقات بر خلاف تمام کشورهای دنیا افراد معارض با نظام و انقلاب در راس سیستم های دولتی قرار گرفته اند.
فرض کنید در انتخابات سال 76 به جای آقای خاتمی، ناطق نوری که علی الظاهر به رهبری نزدیکتر بود رای می آورد. یا اصلا اجازه نمی دادند خاتمی کاندیدا باشد یا ناطق را از صندوق بیرون می آوردند. انتخابات مجلس ششم هم  به گونه دیگری رقم می خورد. پیروز انتخابات سال 84 طبق ادعای ستاد جناب مهندس خلبان که ایشان را رای رهبری می دانستند آقای قالیباف می شد و به همین صورت در همه انتخابات های دیگر، آنکه به حکومت نزدیکتر می نمود رای می آورد، آیا این تمایز بین خرابکاری های دولت و اصل نظام میسر می شد؟
و اگر از طرف دیگر انعطاف رهبری در برخورد با دولت های مختلف نبود و رهبری از آنها حمایت های جانانه برای انجام ایده ها و تفکراتشان نمی کردند، رفت و آمد دولت های مختلف معنایی نداشت و همچنین هر کدام از دولت ها به آن موفقیت نسبی که بدست آورده اند نمی رسیدند. در نظام اسلامی رای مردم ارزشمند است و حفظ حرمت و کرامت انسان ها در توجه به نظر و سلیقه مردم است. رهبری در تمام این سال ها بین حفظ کرامت انسانی و محافظت از حدود و ثغور کیان منافع امت اسلام به صورت خیلی هنرمندانه ای سازگاری به وجود آورده اند. برای مثال می توان به عقب نشینی های هسته ای در سال های دولت اصلاحات اشاره کرد، با وجود اینکه رهبری مخالف تعلیق های هسته ای بوده اند ولی به دولت وقت اجازه می دهند تا راهکارهای خودشان را امتحان کنند البته تا هنگامی که به لبه ی پرتگاه نزدیک نشده باشیم، که در صورت به خطر افتادن منافع نظام رهبری طبق گفته خودشان مستقیما وارد می شوند و روند را اصلاح می کنند. امروز نیز با توجه به فرمایشات رهبری بیان تاکتیک نرمش قهرمانانه را می توان در همین چارچوب تحلیل کرد.